307سپس محمد جواد فخرالدين به‌صورت مفصل به بررسى جزئيات مربوط به مسجد عمران بن شاهين يا ايوان آن مى‌پردازد. او بناى اين مسجد و ايوان را به روايت «الفرحة» ارتباط مى‌دهد. سپس آن را تأييد مى‌كند؛ همچنان‌كه ديدار عمران با عضدالدوله را تأييد كرده است. او همچنين مى‌گويد: شيخ محمدرضا الشبيبى، ارتباط داشتن اين بنا را به عفو عضدالدوله رد مى‌كند؛ چراكه عضدالدوله يك بار، نجف را در سال 371 ه .ق/ 981 م ديده است و وفات عمران بن شاهين در سال 369 ه .ق/ 980 م بوده است؛ يعنى قبل از بازديد عضد الدوله. با وجود اين، فخرالدين آنچه را «الشبيبى» مطرح مى‌كند، قابل اطمينان نمى‌داند؛ همان‌گونه كه خود او مى‌گويد؛ چراكه درگيرى‌هاى نظامى عمران با معزالدوله و فرزندش عزالدوله بوده است؛ نه با عضدالدوله. او برقرارى آتش‌بسى را كه در زمان عضدالدوله تا زمان وفات عمران ابن شاهين ادامه داشت، محتمل مى‌داند.
ازاين‌رو مى‌توان آنچه را ابن‌طاووس ذكر كرده است، ممكن دانست. وى مى‌گويد كه صلح بين دو طرف در جريان يكى از بازديدهاى عضدالدوله از شهر نجف، اتفاق افتاده است. او بازديد بيشتر از يك‌بار عضدالدوله از شهر نجف را ممكن مى‌داند. شيخ محمدرضا الشبيبى در كتاب «كتاب النجف» به نقل از شماره اول مجله آفاق النجفية مى‌نويسد:
از جمله كسانى كه در عصر آل بويه (ديلميان) آرامگاه امام على(ع) را بازسازى كرده است، عمران ابن شاهين، امير بطيحه (كوفه - نجف) است. وى، رواق و مسجدى را در آرامگاه امام على(ع) ساخت كه تا به امروز به نام خودش معروف است. مسجد عمران در شمال شرقى آرامگاه امام على(ع) قرار گرفته است كه باشكوه و معروف است. 1
متن سابق هيچ اشاره‌اى به مطلبى ندارد كه فخرالدين آن را به شيخ شبيبى نسبت داده است. سپس فخرالدين، نظر مولف «نزهة الغري» را كه روايت