1) . تاريخ‌الطبرى، ج 3، ص 145؛ العبر، ابن‌خلدون، ج 1، ص 535؛ فتوح البلدان، ترجمه، ص 75 - اين مطلب را «ابن‌اثير» با كمى اختلاف چنين بيان مى‌كند: «در سال هفدهم هجرى، لشگر اسلام در مدائن حضور داشتند. آب و هواى مدائن سربازان را اذيت مى‌كرد؛ به طورى كه همه آنها ضعيف و لاغر شده بودند. حذيفه كه اين وضعيت را مشاهده كرد، نامه‌اى به عمر نوشت و او را از وضعيت آگاه كرد. خليفه به سعدبن‌ابى‌وقاص نامه‌اى نوشت كه: سلمان و حذيفه را روانه كن تا سرزمينى مناسب بيابند. پس از دريافت نامه، سلمان و حذيفه حركت كردند تا اينكه هر دوى آنها به سرزمين كوفه رسيدند. هر دو آنجا را براى اقامت لشكر مناسب ديدند. دو ركعت نماز گزاردند و از خدا خواستند آنجا را جايگاه آرامش و استوارى قرار دهد» [تاريخ ابن‌اثير، ج 4، ص1448].

2) . تاريخ‌الكوفه، ج 1، ص 64؛ تاريخ‌خليفة، ص 7.

3) . تاريخ‌الطبرى، ج 3، ص 148؛ فتوح‌البلدان، ص 388.

4) . «عمر به سعد دستور داده بود كه ظرفيت مسجد را به تعداد جنگ‌جويان تعيين كند و او نيز مساحت را به ظرفيت چهل هزار نفر تعيين نمود»؛ معجم‌البلدان، ج 4، ص 489.

5) . تاريخ الطبرى، ج 3، ص 148 و 149؛ فتوح‌البلدان، ص 275؛ معجم‌البلدان، ج 4، ص 481 - سعدبن‌ابى‌وقاص، به عنوان حاكم كوفه، قصرى به سبك خسروان در كنار مسجد احداث كرد كه قطر برج‌هاى آن 3/5 متر بود. از آن پس حاكمان كوفه در اين قصر ساكن شدند، به‌جز امام على(عليه السلام) كه در قصر و دارالاماره حضور نيافت و در مسجد و منزل خويش به اداره سرزمين‌هاى خلافت اسلامى پرداخت. امروزه پايه‌هاى مخروبه دارالاماره در نزديكى‌خانه امام على(عليه السلام) ديده مى‌شود. [تاريخ‌الطبرى، ترجمه، ج 5، ص 1851]. شبيه به همين مطلب را قاضى ديار بكرى مالكى (م966)، سبطبن‌جوزى، شبلنجى و مسعودى، نقل مى‌كنند.[تاريخ خميس، ج 2، ص345؛ تذكرة الخواص، ص 148؛ نورالابصار، ص 124؛ مروج‌الذهب، ج 2، ص 121]. مورخ بزرگ عراقى، براقى (1332م) در كتاب تاريخ كوفه، ص 121، از اكتشاف آثار باستانى در حفارى‌هاى انجام شده در مخروبه‌هاى دارالاماره توسط مديريت آثار باستانى عراق، خبر مى‌دهد و چنين مى‌نويسد: «.... همچنين آجرى منقَّش كه بر روى آن كلمه «دار» نوشته شده بود، يافتند و با تخمين‌هاى صورت گرفته متعلق به 1200 تا 1300 سال پيش است...».