50(خداوند در روز قيامت به اينان مى‌فرمايد:) اينك (چگونه است كه) همراه با شما، آنها را كه شفيع خويش مى‌پنداشتيد نمى‌بينيم؟ (بدانيد كه) همه نابود شدند و ميان شما با آنها جدايى افتاد و آنچه كه به گمان خويش مى‌پنداشتيد گم شد و از دستتان رفت.
2. قُلْ أَ تُنَبِّئُونَ اللّٰهَ بِمٰا لاٰ يَعْلَمُ فِي السَّمٰاوٰاتِ وَ لاٰ فِي الْأَرْضِ سُبْحٰانَهُ وَ تَعٰالىٰ عَمّٰا يُشْرِكُونَ (يونس: 18)
(اى رسول ما به اين مدّعيان دروغين شفاعت) بگو: آيا شما با اين ادعاى خويش مى‌خواهيد خدا را به چيزى خبر دهيد كه هرگز - نه در آسمان‌ها و نه در زمين - بدان علم ندارد؟ خداوند منزّه و فراتر است از آنچه اينان شريك او قرار مى‌دهند.
گروه دوم يهوديانى بودند كه خود را فرزندان انبياى بنى اسرائيل دانسته، از اين جهت يك نوع برترى نژادى براى خود قائل بودند و مى‌گفتند: خداوند به خاطر اين برترى نژادى، ما را دوست دارد و لذا ما جز ايّام معدود و اندكى، عذاب نخواهيم شد:
وَ قٰالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النّٰارُ إِلاّٰ أَيّٰاماً مَعْدُودَةً... (بقره: 80)
و يهود گفتند كه هرگز خداوند ما را در آتش عذاب نخواهد كرد مگر چند روزى اندك و معدود (كه به پندار آنها هفت يا چهل روز بود).
به خاطر همين پندار غلط و توهم نابجاى يهود - كه قائل به برترى نژادى خويش و بهره‌مندى از شفاعت شفيعان ساختگى خويش بودند - خداوند خطاب به آنان مى‌فرمايد:
يٰا بَنِي إِسْرٰائِيلَ ...
وَ اتَّقُوا يَوْماً لاٰ تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لاٰ يُقْبَلُ مِنْهٰا عَدْلٌ وَ لاٰ تَنْفَعُهٰا شَفٰاعَةٌ وَ لاٰ هُمْ يُنْصَرُونَ (بقره: 122 و 123)
اى قوم بنى اسرائيل ... بترسيد از روزى كه هر كس جزاى عمل خويش را بيند و احدى را به جاى ديگرى مجازات نكنند و از هيچ‌كس فِدْيه پذيرفته نشود و شفاعت كسى (كه شما مى‌پنداريد) سودمند نباشد و كسى را ياورى نيست.