16 مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّٰ بِإِذْنِهِ ¹ ؛ «كيست كه در نزد او جز به فرمان او شفاعت كند».

يَوْمَئِذٍ لاٰ تَنْفَعُ الشَّفٰاعَةُ إِلاّٰ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمٰنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلاً ² ؛ «در آن روز شفاعت سودى نمى‌بخشد جز كسى كه خداوند رحمان به او اجازه داده و از گفتار او راضى باشد».

ب. آيات اثبات

1. آياتى كه اصل شفاعت از آنها استفاده مى‌شود كه در اينجا به يك آيه اشاره مى‌كنيم:

وَ مٰا أَضَلَّنٰا إِلاَّ الْمُجْرِمُونَ* فَمٰا لَنٰا مِنْ شٰافِعِينَ* وَ لاٰ صَدِيقٍ حَمِيمٍ (شعراء: 99 - 101)

و ما را گمراه نكرده جز قوم تبه‌كار. كه در اين روز نه شفيعى داريم و نه دوستى كه از ما حمايتى كند.

آيه شريفه، نبود شفيعان را براى آنان مولود گمراهى آنها به واسطه گناهكاران و شريك قرار دادن ايشان براى پروردگار قرار مى‌دهد و اين مطلب وقتى صحيح است كه اصل شفاعت در قيامت وجود داشته باشد.

2. آياتى كه شرايط شفاعت يا تأثير آن را بيان مى‌كند كه به ذكر يك آيه اكتفا مى‌كنيم.

از جمله شرايط شمول شفاعت رضايت خداوند است آنجا كه مى‌فرمايد:

مٰا مِنْ شَفِيعٍ إِلاّٰ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ ³ ؛ «هيچ شفاعت‌كننده‌اى جز به اذن او وجود ندارد».

3. آياتى كه شفاعت را براى خدا اثبات كرده و مخصوص او مى‌داند.

از جمله آن آيات:

قُلْ لِلّٰهِ الشَّفٰاعَةُ جَمِيعاً... ⁴ ؛ «بگو تمام شفاعت از آن خداست».