26 است:] مردم در آن روز كه خشم خداوند را مىبينند، به پيامبران متوسل مىشوند تا خرسندى خداوند را به دست آورند؛ اما هر پيامبرى مىگويد: «مرا رها كنيد و به پيامبر ديگرى متوسل شويد». تا اينكه نوبت به حضرت عيسى(ع) مىرسد. وى مىفرمايد: «به سراغ محمد(ص) برويد».
[بر اساس اين روايات]، گويى خداوند صحنهاى بسيار زيبا از درستى توسل جستن در دينمان را به ما نشان مىدهد كه هر انسانى به انسان بالاتر از خويش متوسل مىشود و گويى نعمت خداى سبحان، در ارواح مقربان درگاهش به اندازه منزلت و مقامشان جريان مىيابد.
بنابراين اگر بنده، به مقربان متوسل نشود، به بالاتر از آنها [يعنى خداوند] نخواهد رسيد. انسان تا از درهاى نزديكتر عبور نكند، به درگاه اصلى نخواهد رسيد؛ زيرا با اين كار منزلت افراد صاحب فضيلت آشكار مىشود و از اين طريق، شكر نعمت خداوند كه از مسير اين افراد والامقام جريان مىيابد، انجام مىشود.
خداى سبحان اين حقايق را به ما نشان مىدهد تا بگويد توسل، مقامات و رتبههاى مختلفى دارد و براى قضاى حوايج بندگان، مؤثر و كارآمد است. البته توسل به كسانى جايز است كه خداوند اين مقام را به آنان داده است. همانگونه كه مىبينيم، هر پيامبرى مردم را از رجوع به خود، رد مىكند و به پيامبر ديگر حواله مىدهد تا مردم در عرصه محشر به حضرت محمد(ص) كه داراى مقام محمود (حق شفاعت) است، مىرسند. به همين دليل مىبينيم پس از آن است كه [مردم مىتوانند به سراغ] اين وسيلهها (پيامبران)، بروند؛ زيرا پس از آن شفاعت، هر پيامبرى به اندازهاى كه