25
فصل دوم: مفهوم توسل
توسل، زبان انسانهايى است كه با شكستهدلى و كرنش، خداوند را مىخوانند تا بلايى را دفع، يا نعمتى را طلب كنند. گويا اين زبان به همان فطرت الهى برمىگردد و زبانى است كه هر كودكى مادرش را با آن مىخواند. زمانى كه كودك از نوعى دشوارى بترسد يا نياز به برآورده شدن خواستهاى داشته باشد، كسى جز مادرش را نمىشناسد؛ به همين دليل هرلحظه او را صدا مىزند. به يقين، انسان بر آيين شرك متولد نمىشود. رسولخدا(ص) به ما آموخت كه انسان بر فطرت خدايى زاده مىشود و فطرت، همان ايمان و توحيد خالص است.
از سوى ديگر، اين فطرت در مرحله كودكى متوقف نمىشود، بلكه در بزرگان نيز همين فطرت، تجسم يافته است. زمانى كه حضرت آدم(ع) از ميوه آن درخت ممنوع خورد و دچار اين اشتباه شد، با توسل به سرور كائنات، به درگاه حضرت حق رفت. توسل مردم نيز به اولياى الهى تكرار مىشود و اين مسئله در روز رستاخيز هم رخ مىدهد. [در روايت آمده