30مى‌روى، در كارهاى خود و آنان با آنها مشورت كن».

- «

وَكُنْ لِأَصحابِكَ مُوافِقاً الّا في مَعصِيَةِ الله عَزَّوجَلَّ » ¹؛ «با همراهانت موافق و همراه باش مگر در جايى كه به گناه منتهى شود».

- «

وايّاك وَ رَفْعَ الصَّوتِ في مَسيرِكَ »؛ «از فرياد كشيدن در مسير سفر پرهيز كن».

در برخى روايات، ما را به كارهايى سفارش كرده‌اند كه اخلاق حسنه و رفتارهاى شايسته را در انسان تقويت مى‌كند. مثلاً از پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله ) نقل شده است كه بايد در سفر با روى بشاش و متبسم با همسفران برخورد كرد: «

أَكْثِرِ التَّبَسُّمَ في وُجُوهِهِمْ » ²؛ «تبسم (و لبخند) خود را در برابر آنان زياد كن».

در اينجا به بعضى جنبه‌هاى اهميت حسن خلق در زندگى انسان اشاره مى‌كنيم:

1. احساس رضايتمندى

حسن خلق و خوش‌رفتارى با همسفران مايه رضايتمندى، آسايش فكر و آرامش روح است؛ زيرا جمعى كه افرادش بدون هرگونه پرخاشگرى و ترش‌رويى از ارتباطات مثبت و خوش‌رفتارى برخوردارند، بهتر مى‌توانند از نيروى خود براى پيشرفت و رسيدن به رضايت از زندگى استفاده كنند.

آرى، در چنين جامعه‌اى افراد از نيروى خود براى بهبود زندگى فردى و اجتماعى و محبت ورزيدن به يكديگر استفاده مى‌كنند. اميرمؤمنان على (عليه السلام ) مى‌فرمايد: «

أرضَى النّاسِ مَن كانَتْ اخلاقُهُ رَضِيَّةً » ³؛ «راضى‌ترين مردم [از زندگى] كسى است كه اخلاقش رضايت‌بخش باشد».