27
فصل اول: اجماع
پيش از پرداختن به‌دليل اجماع تذكر يك نكته ضرورى است. دليل مطرح در مباحث علمى بايد مقبول دو طرف مناظره باشد يا دست‌كم طرف مقابل آن را بپذيرد. اين اصل در مبحث امامت على(ع) در اين نوشتار پاس داشته خواهد شد. بارى، اهل‌سنت در اثبات امامت ابوبكر به ادله‌اى تمسك كرده‌اند كه نزد طرف مقابل آنان، پذيرفته نيست. همچنين خود علماى اهل‌سنت در صحت اين ادله مناقشه كرده‌اند. با توجه به اين نكته، ادله امامت ابوبكر از منابع اهل‌سنت استخراج و نقد شده است.
عضدالدين ايجى در شرح «المواقف» مى‌گويد:
مقصد چهارم، مربوط به امام حق بعد از پيامبر(ص) است كه نزد ما ابوبكر و نزد شيعه، على[(ع)] است. ما دو دليل بر امامت [ابوبكر] داريم؛ يعنى راه تعيين امام، يا نص است يا اجماع. اما نص در اين‌باره وجود ندارد و بر غير ابوبكر اجماعى صورت نگرفته است. بلكه اجماع درباره امامت يكى از سه نفر (ابوبكر و على و عباس) منعقد شد و على[(ع)] و عباس درباره امامت با ابوبكر منازعه نكردند و اگر ابوبكر امام به حق نبود، بى‌گمان على[(ع)] و عباس با او منازعه مى‌كردند. 1
ايجى در اين گفتار اعتراف كرده است كه نصى بر امامت ابوبكر در دست نيست.