15
أُولٰئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ (بينه: 7) مصداق خَيْرُ الْبَرِيَّةِ را امام على (ع) و شيعيان او معرفى مىكنند و مىفرمايند : « والذي نفسي بيده انّ هذا وشيعته هم الفائزون يوم القيامة ». 1
تاريخ و منشأ پيدايش شيعه
در اين باره ديدگاههاى مختلفى مطرح است: 2
ديدگاه صحيح اين است كه عقيده و گرايش شيعى زمانى به وجود آمد كه امامت علىبنابىطالب (ع) توسط پيامبر اكرم (ص) مطرح شد و ارادتمندان و معتقدين به لزوم اطاعت از او را شيعه ناميد. پس از رحلت پيامبر اكرم (ص) در بين مسلمانان در خلافت و امامت اختلافهايى به وجود آمد و گروهى كه خود را متعبد به نصوص امامت مىدانستند و از امامت حضرت على (ع) حمايت كردند، شيعه شناخته شدند و به اين ترتيب شيعه بهعنوان مذهبى خاص در دنياى اسلام پديدار شد. 3
فرضيه عبداللّه سبأ
برخى تاريخ پيدايش شيعه را اواخر دوره خلافت عثمان مىدانند و به شخصى يهودى و متظاهر به اسلام، به نام «عبداللهبن سبأ» نسبت مىدهند و مىگويند اين شخص با هدف خدشهدار ساختن اسلام، عقيده به خلافت و امامت بلافصل امام