65
وهابيت و تكفير مسلمانان
ابن عبدالوهاب همان‌گونه كه گفتيم، با پيروى از هواى نفس خويش، در پى ابداع دين جديدى بود تا در سايه آن به رياست برسد. ولى دريافت كه چنين چيزى جز در سرزمين‌هايى كه مردمان آن، از سويى بسيار جاهل باشند و از سويى تمسك به اسلام داشته باشند، عملى نيست. ازاين‌رو، بدعت‌هاى خود را در قالب دين اسلام مطرح نمود و براى تكميل كار خود، با شبهه‌اى قرآنى به تكفير تمام مسلمانان پرداخت. بهانه وى براى تكفير مردم، توسل آنان به پيامبر اكرم (ص) و ديگر انبيا و اوليا و صالحين بود.
وى همچنين نذرها و قربانى‌ها و... كه در پى اين توسل‌ها انجام مى‌شد را «عبادت» دانسته، با تمسك به اينكه در قرآن عظيم آمده است كه هركس غير خداوند را عبادت كند مشرك است، تمام موحدان را به سبب انجام اين امور مشرك قلمداد كرد و پس از تكفير تمام مخالفان خود، بلاد آنان را نيز بلاد حرب اعلام كرد و خون آنان را مباح و اموالشان را حلال دانست. اين در حالى است كه خداوند مى‌فرمايد: (إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللّٰهِ الْإِسْلاٰمُ) ؛ «دين در نزد خدا، اسلام (تسليم بودن در برابر حق) است» (آل‌عمران: 19) و (وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلاٰمِ دِيناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ) ؛ «و