37
تجسيم در مذهب وهابيت
وهابيت كه زائران قبر پيامبر اكرم (ص) و كسانى را كه او را وسيله‌اى براى رسيدن به خدا قرار دهند، كافر مى‌داند و اين عمل را شرك در الوهيت مى‌انگارد و معتقد به وجوب تنزيه خداوند از اين‌گونه اعمال است، خود در تنزيه خداوند دچار اشتباه بزرگى شده است. اين مكتب، «استواى» خداوند را ثبوت وى بر عرش و استقرار او بر بالاى عرش مى‌داند و براى او صورت و دو دست قائل است و او را قابل تقسيم و تجزيه مى‌داند. به‌گمانِ اين مذهب، خداوند آسمان‌ها را با يك انگشت و زمين را با انگشتى و درختان را با انگشتى ديگر و مُلك را با انگشتى ديگر نگه داشته است.
وهابيت براى خداوند متعال سَمت قائل شده، مى‌گويد كه او در وراى آسمان‌ها بر عرش استوار است و با انگشتان كه به سوى بالا اشاره كنى، با همين اشاره حسى به او اشاره كرده‌اى. و مى‌گويند: او [گاه گاه] به آسمان دنيا فرود مى‌آيد و [سپس] بالا مى‌رود. تا آنجا كه يكى از آنان مى‌گويد:
لئن كان تجسيماً ثبوت استوائه