7) 7آية الله خويى: به پاورقى مسأله 18 مراجعه شود. آية الله زنجانى: كسى كه براى سفر حج بايد لوازم زندگى خود را بفروشد و پس از بازگشت براى تهيه آن با مشكل روبرو مى‌شود مستطيع نيست والاّ با داشتن ساير شرايط مستطيع است و به هر شكلى حج به‌جا آورد كافى است؛ هر چند ضروريات اوليه زندگيش را خرج سفر حج كند..

1) آية الله سبحانى: اگر پس از بازگشت با عسرت وسختى زندگى كند چنين فردى مستطيع نمى‌باشد. . آية الله اردبيلى: و قصد ازدواج نيز دارد. آية الله خامنه‌اى: و ترك ازدواج موجب مشقّت يا حرج او شود و بتواند ازدواج كند. (مناسك حج، م43). آية الله زنجانى: چنانچه انجام حج باعث شود كه براى تهيه مخارج ازدواج به مشقت شديد بيفتد يا به كارهايى كه موجب وهن اوست، مجبور شود مستطيع نمى‌باشد؛ البته اگر اين مال را در امر ازدواج مصرف نكند مستطيع است. آية الله سبحانى: كسى كه امكان مالى براى حج دارد ولى ازدواج نكرده وبه آن نيازمند است ازدواج او مقدم بر حج است خواه زندگى بدون ازدواج براى او سخت باشد يا نباشد. آية الله فاضل: به‌طورى كه ترك ازدواج موجب مشقت يا ضرر باشد. آية الله نورى: به‌طورى كه اگر متأهّل نشود به زحمت مى‌افتد يا به حرام افتد در صورتى...

2) . آية الله اردبيلى: هرچند در صورت ترك ازدواج يا تأخير در آن دچار حرج يا بيمارى يا انجام كار حرام نشود. آية الله بهجت: اگر در ترك نكاح مشقت غير قابل تحمّل به حسب عادت بود يا خوف مرض يا خوف وقوع در حرام بود، اظهر جواز صرف در نكاح است و همچنين اگر قبل از رسيدن وقت سير كاروان حج، صرف در نكاح كند، اما بعد از رسيدن وقت سير نمى‌تواند صرف در نكاح نمايد، به نحوى كه متمكن از حج در آن سال نمى‌شود نه در صورت تمكن از جمع بين آن دو. (كتاب حج، ص12). آيات عظام تبريزى، خويى، سيستانى: در صورتى كه صرف آن پول در راه حج سبب ناراحتى و مشقت در زندگى وى شود، حج بر او واجب نمى‌شود، و چنانچه سبب ناراحتى نشود واجب مى‌شود. آية الله خويى: اضافه فرمود: بلى اگر بنابر صرف نكردن آن مال در نياز خود داشت حج بر او واجب است. (تعليقه عروه، ج2، ص234). آية الله صافى، آية الله گلپايگانى: اگر ترك تزويج مستلزم حرج باشد به نحوى كه عرفاً بگويند مستطيع نيست واجب نمى‌شود و الاّ حج بر او واجب و مقدّم است. (مناسك عربى، ص18، مسأله 32). آية الله مكارم: منظور از نياز اين نيست كه به خاطر ترك آن به عسر و حرج بيفتد بلكه همين اندازه كه ازدواج از شؤون زندگى او باشد كافى است. علاوه بر اين اگر خودش نياز ندارد؛ اما يكى از افراد تحت تكفّلش نياز دارد، همين حكم جارى است. (استفتا، ش170151).