67 لِيَسْتَقِي لَهُمْ لَمْ يَرُدَّهُمْ »؛ «هنگامى كه مردم از امام خود درخواست شفاعت كنند كه براى آنان باران بطلبد، درخواست آنان را رد نمى‌كند».

و نيز بابى دارد با عنوان: «

إذَا اشْتَفَعَ الْمُشْرِكُونَ بِالمُسْلِمينَ عِنْدَ الْقَحْطِ »؛ «هنگامى كه مشركين هنگام قحطى از مسلمانان طلب شفاعت نمايند». ¹

روايات اين دو باب گواهى مى‌دهند كه درخواست شفاعت، همان درخواست دعا است و نبايد آن را به صورت ديگر تفسير كرد.

چنان‌كه ملاحظه مى‌فرماييد: شفاعت به معنى درخواست دعا به كار رفته است، قرآن، كسانى را كه شفاعت پيامبر(ص) را در همين دنيا نمى‌پذيرفتند نكوهش مى‌كند و يكى از علائم نفاق مى‌داند، آنجا كه مى‌فرمايد:

إِذٰا قِيلَ لَهُمْ تَعٰالَوْا يَسْتَغْفِرْ لَكُمْ رَسُولُ اللّٰهِ لَوَّوْا رُؤُسَهُمْ وَ رَأَيْتَهُمْ يَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَكْبِرُونَ (منافقون: 5)

هنگامى كه به آنها گفته شود بياييد تا رسول خدا براى شما استغفار كند سرهاى خود را از روى استهزا و كبر و غرور تكان مى‌دهند و آنها را مى‌بينى كه از سخنان تو، روى برگردانيده و تكبر مى‌ورزند.