66 كَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّمٰاوٰاتِ لاٰ تُغْنِي شَفٰاعَتُهُمْ شَيْئاً إِلاّٰ مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللّٰهُ لِمَنْ يَشٰاءُ وَ يَرْضىٰ (نجم: 26)

چه بسا فرشتگانى در آسمان‌ها كه شفاعت آنها سودى نمى‌رساند مگر آنكه خدا براى هركس كه مى‌خواهد اجازه دهد و خشنود باشد.

اما مطلب دوم كه مى‌گويد: اين اذن فقط در روز قيامت محقق مى‌شود، اين سخن فقط در مورد شفاعت كبرى است كه پيامبران از آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى(عليهم السلام) به حضورش مى‌رسند و درخواست مى‌كنند كه درباره اهل محشر شفاعت كنند. ¹

و اما شفاعتى جز آن در حال حيات پيامبر تحقق پذيرفته است به گواه اينكه خدا گنهكاران را مأمور مى‌كند تا به حضور پيامبر برسند تا در حق آنان استغفار كند، چنان‌كه مى‌فرمايد: وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً ً. (نساء: 64)

و شفاعت پيامبر(ص) جز دعا و درخواست او از درگاه الهى چيزى نيست.

لفظ شفاعت از شفع به معنى جفت گرفته شده و در مورد شفاعت درخواست گنهكار به دعاى شفيع، ضميمه مى‌شود و شفاعت محقق مى‌گردد.

در صحيح بخارى بابى هست با عنوان: «

إذا اسْتَشْفَعُوا إلى الإمامِ