25
پنجم: توحيد در اطاعت و بندگى
بدين معنا كه تنها طاعت و فرمان بردارى از خداوند واجب است و اوامر و نواهى اوست كه بايد انجام پذيرد. اطاعت از غير خداوند جز با اجازه و امر او روا نيست. در غير اين صورت هر اطاعتى حرام و موجب شرك در اطاعت خواهد بود:
وَ مٰا أُمِرُوا إِلاّٰ لِيَعْبُدُوا اللّٰهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ (بيّنه:5)
و به آنها دستورى داده نشده بود جز آنكه خدا را بپرستند درحالى‌كه دين خود را براى او خالص كنند.
«دين» در اين آيه به معناى اطاعت است. يعنى؛ تنها بايد از او اطاعت كنند نه از غير او. البته اطاعت از پيامبر(ص) نيز واجب است، امّا به دليل دستور خداوند:
وَ مٰا أَرْسَلْنٰا مِنْ رَسُولٍ إِلاّٰ لِيُطٰاعَ بِإِذْنِ اللّٰهِ (نساء:64)
ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اينكه به فرمان خدا از وى اطاعت شود.
در آيه‌اى ديگر اطاعت از پيامبر(ص) را از مظاهر اطاعت خداوند مى‌داند: مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطٰاعَ اللّٰهَ ؛ «كسى كه از پيامبر اطاعت كند، خدا را اطاعت كرده است». (نساء:80)
بنابراين اطاعت از پيامبر(ص)، اولى الامر و والدين، با اذن و امر خداوند واجب است و در غير اين صورت نه تنها اطاعت از آنها واجب نيست، بلكه جايز هم نمى‌باشد. مُطاع بالذّات فقط خداوند است و ديگران با اذن و امر او مُطاع مى‌باشند.