27 عربى با رويكرد اختصارى و مدافعه‌گرايانه وجود دارد؛ مثل نوشته‌هاى مرحوم سيد شرف‌الدّين عاملى؛ به‌ويژه دو كتاب مشهور ايشان، يعنى «المراجعات» و «اجوبَةُ مسائل جارِالله» (پاسخ به پرسش‌هاى جارالله). 1 اين نوع كتاب‌ها مى‌تواند تا حد زيادى در دريافت ما از گفت‌وگوى مدافعه‌گرايانه عقيدتى از مذهب تشيع، كارآمد باشد. «معالم المدرستين» علامه سيد مرتضى عسكرى، «اصل الشيعة و اصولها» از مرحوم كاشف‌الغطاء و «الشيعه» و «عقائد الاماميه» مرحوم علامه مظفر و «هوية التشيع» از دكتر احمد الوائلى، از جمله كتاب‌هايى است كه قابليت استفاده در اين زمينه را دارند. اما براى استناد براى مخاطب، دو قسم منبع وجود دارد: منابعى براى مطالعه خودمان؛ منابعى براى ارائه به مخاطبان.
منابعى كه در بحث‌هاى عقيدتى ارائه مى‌كنيم، ، بايد دو ويژگى داشته باشد:
1. از منابع اهل‌سنت باشد؛ مثلاً وقتى مى‌گوييم كه اين حديث در شأن اميرالمؤمنين امام على عليه السلام است، اگر بگويند در كدام كتاب آمده است،
بايد پاسخ داد كه مثلاً در صحيح بخارى يا صحيح مسلم، و... اگر بگوييم اين حديث در كتاب «كافى» يا «من لايحضره الفقيه» و... آمده است، از آنجا كه اين منابع براى اهل‌سنت شناخته شده و معتبر نيست،