50
ناسزاگويى به اصحاب رسول الله(ص)
اما در مسئله ناسزاگويى به صحابه، اگر مقصود نويسنده، جميع صحابه باشد، حرفى نادرست است و پناه به خدا مى‌بريم كه شيعه چنين اعتقادى داشته باشد يا در عمل چنين كارى را بكند. شيعه همواره از اصحابى، مثل سلمان، ابوذر، مقداد، عمار، ابن‌عباس، حذيفه، سهل بن حنيف، عبادة بن صامت، ابو ايوب انصارى، خزيمةبن ثابت و ابوسعيد خدرى و همچنين از جميع شهداى غزوات پيامبر(ص) به نيكى ياد مى‌كند، «سيد شرف الدين» در «الفصول المهمة» 1 نام بسيارى از صحابه را ذكر كرده است. البته كسانى كه صحابه را در امثال معاويه، عمرو بن عاص، ابوموسى اشعرى و ابوهريره و اندكى ديگر خلاصه مى‌كنند، حق دارند چنين بينديشند.
قرآن مجيد در آيات زيادى مانند آيه 61 توبه منافقان و اذيت‌كنندگان پيامبر اكرم(ص) را رسوا و مذمت كرده است. آنهايى كه پيامبر اكرم(ص) از ارتدادشان خبر داد، مثل «وليدبن‌عقبه» كه قرآن او را فاسق ناميد و در زمان «عثمان» شراب نوشيد و در حال مستى امام جماعت شد 2 يا «مغيرةبن شعبه» كه سه نفر بر زناى او شهادت دادند و «عُمر» مانع از
شهادت چهارمى شد و او را از جارى شدن حد رهانيد 3 يا «سمرة بن جُندب» كه در زمان پيامبر(ص) در برابر حضرت جسارت كرد و حاضر