18امام حسين عليه السلام ، بزرگ‌مرد تاريخ، كه در راستاى تحقق رسالت جد بزرگوارش رسول‌اكرم (ص) ، با مبارزه و پيكار با مظاهر فساد و بيدادگرى و نيز با اقامه مكتب ايمان و عدل، درس‌هاى آموزنده و سرنوشت‌سازى را به انسان‌ها آموخت. پيشواى سوم شيعيان در قيام تاريخى خود، درپى رسيدن به موقعيت‌هاى سياسى و يا كسب منافع مادى خود نبود، بلكه هدف والاى ايشان، نجات گمراهان از گرداب گمراهى و فراخواندن آنها به صراط مستقيم بود ¹؛ چنان‌كه به برادرش «محمد بن حنفيه» فرمود:

إِنِّي لَمْ أَخْرُج أَشَراً ولا بَطَراً وَ لامُفسداً وَ لا ظالِماً وَ إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الإصْلاحِ فِي أُمّةِ جَدّي (ص) ، أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالمَعْرُوفِ وَ أَنهى عَنِ الْمُنْكَر. ²

من از سرشادى و سرمستى و تباهكارى و ستمگرى قيام نكردم، بلكه به جهت اصلاح در امت جدم به پاخاستم و اكنون مى‌خواهم امر به معروف و نهى از منكر كنم.

ج) رسول خدا (ص) و ولادت امام حسين عليه السلام

هنگامى كه به پيامبر اكرم (ص) ولادت امام حسين عليه السلام مژده داده شد، شتابان به خانه فاطمه عليهاالسلام رفت و نوزاد را در آغوش گرفت و در گوش راست و چپ او اذان و اقامه گفت و او را حسين نام نهاد. در روايتى چنين آمده كه رسول خدا (ص) ، هنگامى كه نوزاد را در آغوش مى‌گرفت، او را مى‌بوسيد و مى‌گريست. وقتى سبب گريه را پرسيدند، فرمود:

تَقْتُلُه الفِئَةُ الباغية مِن بَعدي لا انالَهُم اللهُ شَفاعَتي. ³

او را گروهى ستمكار خواهند كشت. خدا آنها را از شفاعت من بى‌نصيب گرداند.