39
وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّاباً رَحِيماً
و اگر اين مخالفان هنگامى كه به خود ستم مى‌كردند [و فرمان‌هاى خدا را زير پا مى‌گذاردند به نزد تو مى‌آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‌كردند و پيامبر هم] براى آنها استغفار مى‌كرد، خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند.
و از خداوند تعالى، آمرزش بخواهد.
همه تفاسيرى كه در اختيار ماست و نيز كتاب‌هاى مناسكى كه علماى مذاهب گوناگون تأليف كرده‌اند، گوياى درستى و صحت استدلال به اين آيه است.
در پاسخ به فرد معترضى كه ادعا كرده بود: «وقتى رسول خدا[(صلى الله عليه و آله)] مى‌ميرد، جز در سه مورد دست او از دنيا كوتاه است...»، بايد بگويم كه رسول خدا[(صلى الله عليه و آله)] كمالات و ويژگى‌هايى دارد كه خاص خودشان است و در ديگران نيست و اين سخنى است كه «ابن‌تيميه» در «الصارم المسلول على شاتم الرسول» به آن اذعان كرده است. به گفته «ابن‌تيميه»، جايگاه پيامبر[(صلى الله عليه و آله)]، تا روز قيامت در حال ارتقاست و اين امر از ضروريات دين است. اين مطلب در كتاب‌هاى الخصائص، دلائل النبوه و الشفاء و نيز شرح‌هايى كه براى آنها نوشته شده‌اند، آمده است.
پيامبر[(صلى الله عليه و آله)] فرمود:
مَن دَعا إلى هُدىً كانَ لَهُ مِنَ الاَجرِ مِثلُ أُجورِ مَن اتَّبَعَهُ