29رسول‌خدا[(صلى الله عليه و آله)] را دفن كرديم، عربى باديه‌نشين نزد ما آمد و بر سر مزار ايشان حاضر شد و در حالى‌كه خاك برمى‌داشت و بر سرش مى‌ريخت، گفت: اى رسول خدا؛ تو سخن گفتى و ما سخن تو را شنيديم و تو معارف را از خدا گرفتى و ما نيز از تو. از جمله آياتى كه بر تو نازل شد اين بود كه: وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا؛ «[اى رسول خدا!] من بر خود ظلم كردم و نزد تو آمده‌ام تا برايم طلب آمرزش كنى». آن‌گاه از قبر ندا آمد كه آمرزيده شدى. 1
روايت ابن‌كثير
امام حافظ «شيخ عمادالدين ابن‌كثير» مى‌گويد:
«شيخ ابومنصور صباغ» در «الشامل» حكايت مشهور «عتبى» را آورده است: روزى بر سر مزار پيامبر[(صلى الله عليه و آله)] نشسته بودم كه عربى باديه‌نشين آمد و گفت: سلام بر تواى رسول خدا! شنيدم كه خداوند فرموده است: وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً (نساء: 64).
پس، درحالى‌كه از گناهم استغفار مى‌كنم نزد تو آمدم و تو را به درگاه خداوند شفيع قرار مى‌دهم. سپس اين ابيات را سرود:
يا خَيرَ مَن دُفِنت بِالقاعِ أَعظُمُهُ
اى بهترين كسانى كه در برترين زمين مدفون شده‌اند و از عطر