19بدعت‌گذارى و مخالفت او با سنت نبوى حكم مى‌دهند. انكاركنندة زيارت مى‌گويد: نيت شرعى صحيح، زيارت مسجد است، پس نگو براى زيارت رسول‌خدا[(صلى الله عليه و آله)] سفر مى‌كنم، بلكه بگو: «براى نماز گزاردن در مسجد نبوى سفر مى‌كنم!»
مقام و عزت اين مسجد - كه داراى چنين فضيلتى است كه افراد به قصد آن سفر مى‌كنند، آيا بدين سبب نيست كه منسوب به آن بزرگوار است؟ پس در غير اين صورت، چه تفاوتى ميان اين مسجد و ديگر مساجد است؟ اگر شهرت و برترى مسجد، برخاسته از مقام آن بزرگوار است، آنها چگونه زيارت مسجد را جايز و زيارت كسى كه مسجد از او عزت يافته است را حرام مى‌دانند؟
پس، نتيجه مى‌گيريم كه اختلاف نظر در حيطة زيارت و توسل، مربوط به فروع است و پسنديده نيست در چنين مسائلى برادرى، برادر خويش را محكوم كند و بر او عيب گيرد. اگر كسى براى باورها و اعتقادات خود دلايل محكمى داشته باشد، بايد از او پذيرفت؛ زيرا اين افراد لجوج هستند كه استدلال منطقى را نمى‌پذيرند. حتى اگر به اين دليل‌ها قانع نشدى، سكوت اختيار كن و تسليم شو؛ زيرا اختلاف در فروع، چيزى نيست كه چنين زياده‌روى در آن روا باشد.
2.عدم رعايت امانت‌دارى
ديدگاه برخى از مخالفان درباره زيارت، برپايه برداشت‌هاى نادرست آنها از متون دينى است؛ گويا چيزى جز آنچه آنها مى‌بينند، وجود ندارد. گويى سخن آنها در نفى زيارت و منع سفر به نيت آن، از جمله باورهايى