117
فرضيه ششم: شيعه و آلبويه
آلبويه از سال 320 - 447ه .ق زمام حكومت و قدرت را در دست داشتند. آنان در عراق و برخى مناطق ايران، مانند فارس، كرمان، سرزمين جبال، همدان، اصفهان و رى، حكمرانى مىكردند تا آنكه غزنوىها در سال 420ه .ق به آنها حمله كردند.
مورخان، به ويژه ابن اثير در «الكامل» و ابن جوزى در «المنتظم»، بخشى از خدمات آلبويه و نيز چگونگى برخورد آنان با عالمان را كه بدون هيچ تبعيضى، به علما اجازۀ فعاليت مىدادند، نقل كردهاند. استانلى لين پول (مستشرق) نيز كتابى دربارۀ زندگى آنان نوشته و آن را «طبقات سلاطين اسلام» نام نهاده است.
ابن اثير در ذيل حوادث سال 372ه .ق ضمن بحث دربارۀ يكى از پادشاهان آل بويه (عضدالدوله) مىنويسد: «او مردى خردمند، فاضل، با سياست، درستكار، با هيبت، بلندهمت، صاحبنظر، دوستدار فضايل و اهل فضل بود...».