118تا آنجا كه مىگويد:
او دوستدار دانش و دانشمندان بود. با آنان نيكى مىكرد. در مجلس آنان مىنشست و در مسائل با آنان به مناقشه مىپرداخت. در نتيجه دانشمندان از شهرهاى گوناگون آهنگ وى كردند و به تأليف كتاب در خدمت وى پرداختند. از آن جمله است كتاب «الايضاح» در نحو، «الحجة» در قرائات، «المكلى» در طب، «التاجى» در تاريخ و امثال آن. 1
اين سخن شاهدى است بر اينكه آنان دوستدار دانش و مروج آن بودهاند و در انتشار دانش و پشتيبانى دانشمندان، تلاشهاى درخور ستايش كردهاند.
با آنكه در روزگار آل بويه بيشتر سرزمينهاى ايران، مذهب تسنن داشتند، اما آنان برخلاف پادشاهان غيرشيعى كه موضع خصمانه عليه شيعيان مىگرفتند و با آنان مىجنگيدند، هيچگاه برابر اهل تسنن چنين موضعى نگرفتند.
تاريخ، پس از انقراض آل بويه و ورود «طغرل بيك» به بغداد در سال 447ه .ق رويدادهاى دردناكى را در صفحات خويش ثبت كرده است؛ براى مثال، طغرل، كتابخانۀ شيخ طوسى و كرسىاى را كه هنگام تدريس بر آن مىنشست، به آتش كشيد. 2
آرى، مذهب شيعه در دوران آل بويه رواج يافت و شيعيان نسيم