1) . ر.ك: روض المعطار، ذات الانواط.

2) . درخت مقدس: مسئله تقدس و احترام به درخت در اين منطقه، تحت تأثير داستان‌هاى تاريخى درباره پيامبر و نيز درباره برخى از باورهاى جاهلى مانند، داستان درخت ذات الانواط است. درخت در بيابان، از اهميت خاصى برخوردار است و مورد احترام است. عاتق درباره جمران آورده است كه در آن درختى است كه زيارت مى‌شود (ص 258 كتاب) چون از آثار پيامبر است. در بيان وقايع مسير هجرت نيز از آرميدن پيامبر در سايه چند درخت سخن گفته شده است؛ تاريخ مدينه، ج1، ص308. همچنين روييدن درختى با شاخه‌هاى ظريف و گل‌هايى بر در غار كه اندازه آن درخت به قامت يك انسان مى‌رسيد و نيز روييدن درخت عوسبح، در اثر آب وضوى ايشان در خيمه ام معبد كه تا سال 60ه.ق پا برجا بوده و در برگ و ميوه آن براى مردم و حيوانات شفا بوده، از موارد ديگر است. تاريخ الهجرة النبويه، ص131. باقى ماندن تنه درخت خرمايى كه پيامبر بر آن تكيه مى‌زد و در مسجد مدينه بوده و ابن جبير آن را ديده است؛ رحله ابن جبير، ص 236، رحله ابن بطوطه، ج1، ص123. نقل است كه اين درخت از هجران پيامبر ناله زد و تا پيامبر نزد او بازنگشت، مى‌ناليد. و نيز درختى كه در صلح حديبيه، شجره رضوان ناميده شد و سال‌ها بعد از پيامبر، مورد تبرك و تقدس بوده است و بعد توسط يكى از صحابه قطع شد. در غزوه ذى العشيره نيز پيامبر در بطحاء ابن ازهر، زير درختى نماز خواندند كه آنجا مسجد شد. و نيز مسجد شجره كه به همين عنوان معروف شده است. از پيامبر در احترام به درخت احاديث بسيارى وارد شده است. شاخه درختان، مانند بال فرشتگان، توصيف شده است. پيامبر از شكستن شاخه درختى به نام ايدع نهى فرموده است؛ زيرا مردم در سايه آن مى‌آسايند. ذات الانواط نيز درخت بزرگى بوده است كه كفار قريش، در پناه آن اعتكاف مى‌كردند و اسلحه خود را به آن مى‌آويختند. پيامبر در جريان جنگ حنين، درخواست مسلمانان را براى داشتن ذات الانواط، نوعى شرك و باز گشت به جاهليت دانست؛ روض المعطار، ص256. از اين مطالب استفاده مى‌شود كه احترام به درخت، نبايد به خرافات آلوده شود كه منجر به شرك مى‌شود. پيامبر خود به شدت از اين‌گونه تصورات درباره درخت، نهى فرموده‌اند. اين‌گونه اعتقاد، در دوره جاهلى رواج داشته است؛ مثلاً پرستش عبلات ثلاث در طائف، مرسوم بوده است. (مفرد آن شجرة العبلاء است).