146راه دوم راه الزائر است. كه زائرانى كه پياده از مدينه به مكه مى‌آمده‌اند، از اين راه عبور مى‌كردند. مسير اين راه از بين وادى‌هاى مكه و مدينه مى‌گذرد؛ به‌طورى كه در مسافت‌هاى كوتاه، به سرچشمه‌هاى آب مى‌رسد. چون در اين وادى‌ها هر قدر كه در السراة پيش بروى، فاصله وادى‌ها از هم كمتر مى‌شود و آب‌هاى جارى و چشمه‌هاى بيشترى در آن به چشم مى‌خورد كه مسافران مى‌توانند بدون هيچ زحمتى از آنها استفاده كنند؛ برخلاف منطقه تهامه كه وضعيت آن عكس اين منطقه مى‌باشد.
بَرّام و عَبُّود
سيزده كيلومتر از اين دشت وسيع را كه سيل آن به طرف راست مسير جريان پيدا مى‌كند، پيمودم. از كنار دو كوه كوچك سرخ رنگ كه مانند دو خيمه در وسط دشت از عوارضى كه در اطراف آنهاست جدا افتاده‌اند و خودنمايى مى‌كنند، مى‌گذرم. اين دو كوه همان كوه‌هاى برام 1 و عبود 2 هستند. اين عبود، غير از عبودِ وادى ملل است و همواره نام آنها با هم ذكر مى‌شود. با وجود كوچكى، از مشهورترين كوه‌هاى الجلس مى‌باشند و در اشعار عرب بسيار از آن ياد شده است.
اين دو كوه جزو سرزمين مدينه است كه بنوسليم آن را در اختيار گرفته‌اند و چون مرز بين دو سرزمين مى‌باشد، همواره عامل نزاع ميان دو قبيله بوده است؛ اما زمانى كه قبيله حرب در اين منطقه فرود آمد، هر دو قبيله اينجا را ترك كردند.
امروزه اين سرزمين متعلق به بنى‌جابر از حرب مى‌باشد. السيح درحالى‌كه در سمت چپ از جاده دور مى‌شود، به طرف راست تمايل پيدا مى‌كند. سلسله كوه‌هاى بلند غربى نيز به طرف شمال غربى دور مى‌شوند. در فاصله دورى از