26را صادر كرد [و به همان بيمارى مردند]. سپس آنها را زنده كرد؛ زيرا خداوند نسبت به مردم، داراى احسان و بخشش است. ولى بيشتر مردم شكر [او را] به‌جا نمى‌آورند.
«مرحوم طبرسى» در تفسير اين آيه، ديدگاه‌هاى متعددى را نقل مى‌كند:
- آنان عده‌اى از بنى‌اسرائيل بودند كه از مرض طاعون فرار كردند؛
- آنان گروهى از بنى‌اسرائيل بودند كه از جهاد فرار كردند؛
- آنان از قوم حزقيل پيامبر بودند.
حزقيل سومين خليفه بنى‌اسرائيل بعد از حضرت موسى است؛ زيرا پس از حضرت موسى، امور بنى‌اسرائيل به دست «يوشع بن نون» و سپس به‌دست «كالب بن يوقنا» و پس از او به دست حزقيل اداره مى‌شد.
اهل تفسير متفق‌اند كه مراد از «الوف» در آيه، عدد بسيار است.
ظاهر آيه هم نشان مى‌دهد كه فراركنندگان بيشتر از ده هزار نفر بوده‌اند؛ چون وزن فعول (الوف) دلالت بر كثرتى مى‌كند كه بيشتر از ده باشد و براى كمتر از ده، «آلاف» به كار برده مى‌شود. خداوند اين قومى را كه از طاعون يا جهاد فرار كرده بودند، جانشان را گرفت و طبق روايات با