17 و رسول او و تو اى اميرمؤمنان راست مى‌گوييد. به خدا سوگند! نام من ميثم است».
امام(ع) فرمود: «اكنون نامى را كه رسول خدا(ص) براى تو اعلام كرده است، برگزين و سالم را رها كن. از اين پس، تو را به اسم ميثم و با كنيه ابوسالم مى‌خوانيم». 1
ميثم، از آن به بعد، با اين اسم و كنيه ناميده مى‌شد و چون به خرمافروشى مشغول بود، به ميثم تمار مشهور شد.
ميثم تمار، استعداد و ظرفيت بالايى براى درك ايمان، و مراحل آن داشت. ازاين‌رو پيوسته كنار امام على(ع) به سرمى‌برد. آن حضرت نيز كه اين استعداد و علاقه را در او مشاهده مى‌كرد، آن‌چنان در آموزش و انتقال معارف اسلام و علوم عميق به وى كوشيد، كه ميثم، صاحب سرّ اميرمؤمنان(ع)، يعنى يار خصوصى و محرم اسرار امام على(ع)، ناميده مى‌شد.
آرى، ميثم تمار، صحابى خاص امام على(ع) بود. به آن حضرت ايمان و ارادت داشت. از آن بزرگوار دانش مى‌آموخت و هر روز به دانايى و معرفت ايمانى خويش مى‌افزود و براى عملى كردن ايمان و ارادت خويش، بر محور اطاعت از امام على(ع)، فضايل و مناقب آن حضرت، و معارف ناب اهل‌بيت(عليهم السلام) را به ديگران منتقل مى‌كرد و بر اساس آموزه‌هاى اين مكتب، افراد مؤمن و فداكارى را پرورش مى‌داد، تا