37كشت مى‌كردند. وادى‌هاى گوناگون خيبر، مانند نطاة و كتيبه، به كشت جو شهرت داشتند. همچنين مردم خيبر، گندم و سبزيجات مى‌كاشتند و براى زراعت، ميوه‌هايى چون انار، انگور، هلو، انجير، ليمو و هندوانه مشهور بودند. زمين‌هاى زراعى خيبر، به دو بستان تقسيم مى‌شد كه ديوارى خشتى، پيرامون آنها كشيده شده بود. امروزه اين ديوارها به نام «البلاد» شناخته مى‌شوند و اين اصطلاح، در شهر خيبر و پيرامون آن به كار مى‌رود.
مردم خيبر كنار توليدات فراوان كشاورزى، به دامدارى و پرورش گوسفند، بز،گاو و... نيز اهتمام داشتند. پس از فتح خيبر، مسلمانان، گاوهاى فراوانى را از دژ «صعب بن‌معاذ» غنيمت گرفتند. اين دژ، يكى از دژهاى وادى نطاه است. شتر نيز از مهم‌ترين چهارپايانى است كه خيبرى‌ها به پرورش و نگهدارى آن مى‌پرداختند؛ زيرا آنان از شتر، براى امور بازرگانى خود، به‌ويژه انتقال خرما به جاى‌جاى سرزمين جزيرةالعرب بهره مى‌بردند. براى نمونه، در منابع تاريخى آمده است، هنگامى كه يهوديان بنى‌نضير در سال چهارم هجرى، به ترك مدينه مجبور شدند، اموال و اثاث خود را با ششصد شتر، به خيبر بردند [نشان مى‌دهد، شتر فراوانى در اختيار داشتند]. براى مردم خيبر، علاوه بر شتر، اسب نيز اهميت فراوانى داشت؛ زيرا براى نبرد به آن احتياج داشتند. از الاغ نيز، براى بردن بار خرما و ديگر محصولات كشاورزى استفاده مى‌كردند.
برخى از شاعران عرب‌زبان، نخل‌ها و خرماهاى خيبر را توصيف كرده‌اند؛ براى نمونه، حسان بن‌ثابت اين‌گونه سروده است: