7
ديباچه
خيبر، با پيشينه‌اى به قدمت تاريخ، جلگه‌اى وسيع و حاصلخيز، در 171 كيلومترى شمال مدينه است كه در زمان ظهور اسلام، از مراكز مهم تمدن در جزيرةالعرب و محل سكونت طايفه مهمى از يهوديان بود. پس از هجرت رسول خدا(ص) به مدينه، به‌سبب پناه‌بردن يهوديانِ رانده‌شده از مدينه، آنجا به كانون خطرى براى مسلمانان تبديل شد.
هنگامى كه رسول خدا(ص) در سال ششم هجرى، از توطئه خيبريان آگاه شد، با نامه‌هاى پى‌درپى، پيام حيات‌بخش اسلام را به آنان ابلاغ كرد، همچنين آنچه در تورات، درباره رسالت آن حضرت آمده بود، به آنان گوشزد كرد. آن حضرت(ص)، مدّتى صبورانه در پى هدايت آنان بود، اما آنان بر گمراهى و دشمنى خود با اسلام پامى‌فشردند. به ناچار رسول‌خدا(ص)، قلعه‌هاى آنان را محاصره كرد، اما همچنان سعى مى‌كرد آنان را هدايت كند. سرانجام رسول خدا(ص) مردى از خويش را - كه خدا و رسولش او را دوست داشتند- فراخواند، زره آهنين خود را به او پوشاند و پرچم اسلام را به دستش داد و اين‌گونه خداوند بلندمرتبه،