36از ديگر منابع تأمين آب خيبر، سدهايى بودند كه در وادى‌ها براى ذخيره‌سازى و سيراب‌كردن مناطق پيرامون آن ساخته مى‌شد. اين كار، علاوه بر بهره‌بردارى مناسب از آب وادى‌ها، موجب مهار سيل‌ها و سيلاب‌ها نيز مى‌شد كه از آسيب‌ديدن زمين‌هاى زراعى جلوگيرى مى‌كرد. البنت، حصيد، مشقوق و زايديه از مشهورترين اين سدها هستند.
خيبر به‌سبب نخل‌هاى فراوان و برداشت انواع خرما نيز شهرت داشت. پيش از اسلام، مردم آنجا به زراعت نخل اهتمام ويژه‌اى داشتند. سال چهارم هجرى «ابورافع سلام بن‌ابوالحقيق» هنگام كوچاندن يهوديان بنى‌نضير از مدينه مى‌گويد: «اگر ما نخل‌هاى اينجا را رها كرديم، به‌سوى نخل‌هاى خيبر مى‌رويم». اهل خيبر خود را چنين توصيف مى‌كردند: «ما ارباب نخل و نخل‌شناس هستيم... و در زمينه نگهدارى و پرورش نخل، صاحب دانش». اهتمام مردم خيبر به نخل، آن‌گونه‌بود كه «حباب بن منذر»، هنگام محاصره خيبر، به رسول خدا(ص) گفت: «اى رسول خدا! يهوديان، نخل را از فرزندان خود نيز بيشتر دوست مى‌دارند».
به گفته مورخان، زراعت نخل در خيبر آن‌قدر فراوان بود كه چهل هزار بارِ شتر از انواع خرما در اين منطقه برداشت مى‌شد كه هر بارِ شتر، كمتر از دويست كيلوگرم نيست. «ابن‌شبة»، در كتاب «تاريخ المدينة المنورة» مى‌نويسد: «پس از فتح خيبر، رسول خدا(ص) عبدالله بن‌رواحة را فرستاد تا از يهوديان خرما جمع كند. او نيز چهل هزار بارِ شتر خرما فراهم كرد».
مردم خيبر زير نخل‌هاى خود محصول‌هاى بسيارى همچون جو