23و... با ادلۀ شرعى از كتاب، سنت، عقل و اجماع به‌وسيلۀ افراد واجد شرايط استنباط و استخراج مى‌شود. در اينگونه احكام، كه با ادلۀ اجتهادى استنباط مى‌شود، هيچ مجتهدى حق ندارد نظريۀ مجتهد ديگر را، كه مستند به ادلۀ شرعى است، خلاف اسلام و صاحب نظر را غير مسلمان معرفى كند؛ همانگونه كه اين مجتهد در نظريات اجتهادى خود عنداللّٰه معذور است، آن ديگرى نيز مادام كه در طريق اجتهاد كوتاهى نكرده، معذور خواهد بود؛ زيرا فرموده‌اند:

«للمُخطِيء أجر واحد، وَلِلمُصِيبِ أجران».

بنابراين اصل، اگر مجتهدى در طريق اجتهاد خود، معتقد به اباحۀ چيزى، مانند كشيدن سيگار شد، يا معتقد به استحباب چيزى، مانند تبرّك به قبر پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله و بوسيدن آن گرديد، يا معتقد به عدم بدعت چيزى، مانند جلسات ترحيم و امثال آن بود، مجتهد ديگرى كه در طريق اجتهاد خود برخلاف آن مجتهد معتقد شده، هيچ‌يك از آن‌ها حق ندارند يكديگر را تفسيق و يا تكفير كنند؛ زيرا اين دسته از مسائل، ضرورى و بديهى نيستند كه اجتهاد در آن‌ها جايز نباشد، بلكه از مسائل اجتهادى‌اند كه اگر مجتهدى از طرق شرعى؛ مانند ادلۀ اربعه وارد شد و با استناد به همين ادله، نظريه‌اى را به دست آورد، آن نظريه براى خودش محترم و در حق مقلدانش نيز حكم‌اللّٰه محسوب خواهد شد.