654. عمدةالفقه، تأليف: عبداللّٰه بن احمد بن قدامه.
5. المقنع، تأليف: عبداللّٰه بن احمد بن قدامه.
6. الكافى فى فقه ابن حنبل، تأليف: عبداللّٰه بن احمد بن قدامه.
7. المغنى، تأليف: عبداللّٰه بن احمد بن قدامه.
8 . تداوم مذهب حنبلى در قرون متأخّر
همانطور كه گذشت، مذهب حنبلى، توفيق چندانى در گسترش نداشت، تا اين كه در قرن هفتم، ابن تيميه ظهور كرد. تقى‌الدين ابن تيميه الحرانى (728 - 661 ه . ق.) نزد اساتيد دمشق تلمّذ كرد، ولى بيشتر مطالعاتش جنبۀ خودآموزى داشت. وى در سال 698 براى نخستين بار بر اثر ارائۀ «الفتوى الحمديه» اعتراض عده‌اى از فقها را بر ضدّ خود برانگيخت و اين حركت، بارها تكرار شد و همچنان تا پايان عمر او تداوم داشت. آرا و فتاواى شاذّ، او را به زندان افكند. بارها او را به اسكندريه و قاهره تبعيد كردند. او كه از نظر فقهى پيرو احمد بن حنبل بود، در بسيارى موارد آرايى را ابراز كرد كه با مذهب ابن حنبل نيز توافق نداشت.
وى برخلاف ابن حنبل، نسبت به صحابه و حتى خلفاى اربعه، از بدگويى ابايى نداشت.
در مورد خليفۀ اول مى‌گفت: «ابوبكر اسلم شيخاً لايدرى ما يقول». خليفۀ دوم را تخطئه مى‌كرد، خليفۀ سوم را محبّ مال مى‌شمرد و فتاواى امام على عليه السلام را در هفده مورد بر خطا و برخلاف نص قرآن مى‌دانست و آن حضرت عليه السلام را به حبّ رياست متهم مى‌كرد.
ابن تيميّه قائل به نزول خداوند از آسمان بود و زيارت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و استغاثه به آن حضرت را مجاز نمى‌دانست. همين دوران در مقابل عقايد و آراى شاذّ ابن تيميه، تأليف كتب در پاسخ به انديشه‌هاى او و صدور فتاواى فقهى، عليه افكار او موجب گرديد كه افكار ابن تيميه، گسترش عميق در ميان مردم پيدا نكند. لذا در ميان علماى اهل سنت عده‌اى او را قائل به تجسيم يا تحيّز الهى و عده‌اى او را زنديق و عده‌اى به دليل اين كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم ،