30ظلم مى‌كردند، آنان را هلاك مى‌كرد و هر گاه ظلمى به آنها مى‌شد مورد رحمت قرار مى‌گرفتند.»
در اين حديث نسبت به حديث قبلى تفاوتى وجود دارد و آن اين‌كه هرگاه شخصى در مكه مظلوم قرار گيرد، مرحوم واقع مى‌شود. در حالى كه در حديث سابق رحمت را براى ملازم مكه دانست. آن‌چه از اين احاديث به‌دست مى‌آيد اين است كه اين شهر مقدس نسبت به ظلم، بى‌تفاوت و خنثى نيست و نسبت به ظالم و مظلوم حساس است و در قبال هر دو عكس‌العمل خاصى از خود نشان مى‌دهد. مواجهۀ او با ظالم، هلاكت و با مظلوم، رحمت است و اين خاصيت شهرى است كه خدا به آن شرافت و قداست بخشيده است.
(يك) مكه
يكى از نام‌هاى اين شهر مقدس، مكه است. دربارۀ علت نامگذارى اين شهر به نام مكه وجوه مختلفى بيان شده است:
الف: كلمۀ «مكه» از ريشۀ «المكُّ» است. اين واژه در لغت به معنى نابود كردن است.
دو احتمال در بارۀ اين وجه تسميه وجود دارد؛ يكى اين كه اگر كسى به قصد ظلم و تجاوز به اين شهر تعدى كند، نابود خواهد شد و شاهد ديگر اين‌كه اگر كسى به اين شهر وارد شود، خداوند به بركت اين شهر مقدس گناهان او را نابود مى‌كند.
امام صادق عليه السلام در حديثى فرمود:
«لاَ يَدْخُلُ مَكَّةَ رَجُلٌ بِسَكِينَةٍ إِلاَّ غُفِرَ لَهُ...». 1
«هركس با آرامش وارد شهر مكه شود، گناهانش بخشيده مى‌شود.»
گفتنى اين‌كه وجه تسميه مذكور در منابع لغوى هم بيان شده بود. نكته جالب اين كه مكه بخشى از سرزمين پهناورى است كه به آن «حجاز» گويند. واژه حجاز از نظر لغت از