70ابو طالب، روى عللى با افتخار، سرپرستى پيامبر صلى الله عليه و آله را بر عهده گرفت. زيرا ابو طالب با عبد اللّٰه، پدر «محمد»، از يك مادر بودند ¹، و شخصيتى بود معروف به سخاوت و نيكوكارى. از اين لحاظ، «عبد المطلب» او را براى نگاهدارىِ نوۀ ارجمند خود برگزيد. سطور طلائى تاريخ، شاهد خدمات گرانبهاى او است كه تدريجاً گفته خواهد شد.

سفرى به سوى شام

بازرگانان «قريش»، طبق معمول، هر سال يكبار به سوى شام مى‌رفتند. «ابو طالب» تصميم گرفته بود كه در سفر سالانۀ «قريش» شركت كند؛ و مشكل برادرزادۀ خود را كه آنى او را از خود جدا نمى‌كرد، چنين حل كرد كه او را در «مكه» بگذارد و عده‌اى را براى حفاظت او بگمارد، ولى موقع حركت كاروان، اشك در چشمان محمد صلى الله عليه و آله حلقه زد، و جدائى سرپرست خود را سخت شمرد. سيماى غمگين محمد، طوفانى از احساسات در دل ابو طالب پديد آورد؛ به گونه‌اى كه ناچار شد، تن به مشقت بدهد، و محمد صلى الله عليه و آله را همراه خود ببرد. ²

مسافرت پيامبر صلى الله عليه و آله در سن دوازده سالگى، از سفرهاى شيرين او به شمار مى‌رود زيرا در اين سفر، از «مدين» و «وادى القرى» و «ديار ثمود»، عبور كرد و از مناظر زيباى طبيعى سرزمين شام ديدن به عمل آورد. هنوز كاروان «قريش»، به مقصد نرسيده بود كه در نقطه‌اى به نام «بصرى»، جريانى پيش آمد و تا حدى برنامۀ مسافرت ابو طالب را دگرگون ساخت. اينك تفصيل آن جريان.

ساليان درازى بود كه راهبى مسيحى، به نام «بَحِيرا»، در سرزمين بُصرىٰ در صومعۀ مخصوص خود مشغول عبادت و مورد احترام مسيحيان آن حدود بود. كاروان‌هاى تجارتى، در مسير خود در آن نقطه توقف مى‌كردند و براى تبرّك به