1) .آية اللّٰه خامنه‌اى:در خصوص قيد«پرداخت قرض به سهولت»نظر ايشان يافت نشد.

2) .آية اللّٰه بهجت:قرض گرفتن براى حج تحصيل استطاعت است و واجب نيست.مگر آنكه مالى داشته باشد بالفعل كه مى‌تواند پس از حج با فروش و استبدال آن اداى دين كند كه در اين صورت قرض گرفتن واجب است با عدم تمكن از فروش آن قبل از حج و اگر مالى كه با آن اداى دين مى‌نمايد بعد از حج تحصيل مى‌شود،پس در وجوب حج فعلاً تأمّل است. آية اللّٰه تبريزى:هرگاه كسى مقدارى پول قرض كند كه آن پول به‌مقدار مخارج حج باشد و در وقت قرض كردن مالى داشته باشد كه بتواند با آن قرض خود را ادا كند ولى فعلاً نمى‌تواند آن را بفروشد يا در آن تصرّف كند حج بر او واجب خواهد بود. آيات عظام خويى،صافى،فاضل،گلپايگانى:هرگاه كسى مقدارى پول قرض كند كه آن پول به مقدار مخارج حج باشد،و قدرت پرداخت آن را بدون مشقّت بعد از آن داشته باشد،حج بر او واجب خواهد بود. آية اللّٰه سيستانى:مگر آن‌كه وقت پرداخت قرض آنقدر دور باشد كه اصلاً عقلا به آن توجه نكنند،كه در اين صورت حجّ بر او واجب خواهد شد.

3) .آية اللّٰه تبريزى:اگر مى‌داند در همان سال ساير شرايط استطاعت حاصل مى‌شود،حفظ استطاعت مالى لازم است وگرنه لزوم ندارد و اگر اطمينان به زوال عذر تا آخر عمر ندارد،بنابر احتياط در همان سال نايب بگيرد و چنانچه عذرش زايل شد و استطاعت مالى باقى بود بنابر احتياط دوباره خودش حج بجا آورد. آية اللّٰه صافى،آية اللّٰه گلپايگانى:اگر از جهت مالى قدرت دارد و از جهت صحّت بدن استطاعت ندارد و اميد خوب شدن ندارد واجب است نايب بگيرد،بلكه احوط نايب گرفتن است براى كسى كه اميد خوب شدن دارد،پس اگر رفع عذر شد،خودش نيز به‌حج برود،مگراينكه پس‌ازرفع عذراستطاعت مالى‌نداشته باشد.