44بگو: «اگر مى‌دانيد [بگوييد] زمين و هر كه در آن هست، به چه كسى تعلق دارد؟» خواهند گفت: «به خدا». بگو: «پس آيا عبرت نمى‌گيريد؟» بگو: «پروردگار آسمان‌هاى هفت‌گانه و پروردگار عرش بزرگ كيست؟» خواهند گفت: «خدا». بگو: «آيا پرهيزگارى نمى‌كنيد؟» بگو: «فرمانروايى هر چيزى به دست كيست؟ و اگر مى‌دانيد [كيست آنكه] او پناه مى‌دهد و در پناه كسى نمى‌رود؟» خواهند گفت: «خدا». بگو: «پس چگونه دستخوش افسون شده‌ايد؟».
آنها مدّعى هستند كه اين آيات، به صراحت، بر اقرار مشركان به اين معنا دلالت دارد كه خداى تعالى، خالق و مدبّر است و معناى اين اقرار آن است كه آنها اين صفات را از ديگر خدايانِ خود نفى مى‌كردند. با اين حساب، براى مشرك دانستن آنها سببى جز شرك در الوهيت (عبادت) باقى نمى‌ماند.
حاصل سخن اينكه از ديدِ مشركان، همۀ خدايانشان به جز الله هيچ تاب و توان