28زيرا او نيز اعتقاد داشت:
پيامبر(ص) با كسانى جنگيد كه خود آنها اعتراف كرده و پذيرفته بودند كه بت‌ها هيچ تدبيرى ندارند، بلكه براى شفاعت‌خواهى به بت‌ها پناه برده‌اند و از بت‌ها مى‌خواهند تا نزد خداوند شفيع آنها باشد. بنابراين، اگر كسى از صالحان شفاعت جويد، در واقع همان نظر و اعتقاد كافران را دارد؛ زيرا كافران نيز مى‌گفتند: ( مٰا نَعْبُدُهُمْ إِلاّٰ لِيُقَرِّبُونٰا إِلَى اللّٰهِ زُلْفىٰ )؛ «اينها را نمى‌پرستيم مگر به خاطر اينكه ما را به خداوند نزديك كنند». (زمر: 3)
معناى شفاعت
«شفع»، به معناى جفت و «وتر»، به معناى فرد است، پس اين دو كلمه متضادند. شفاعت از كلمه شفع گرفته شده است. در واقع مقام شفيع يا همان شفاعت‌كننده با وسيله و موقعيت ناقص شفاعت‌شونده همراه مى‌شود. در نتيجه اسباب و وسيله ناقص شفاعت‌شونده نيز كامل مى‌گردد و همراه مقام شفاعت‌كننده، به اندازه‌اى تكامل مى‌يابد كه شفاعت‌شونده، شايستگى پيدا مى‌كند تا به مراد و منظورش برسد.