47 اَلْحَرٰامَ وَ لاَ الْهَدْيَ وَ لاَ الْقَلاٰئِدَ وَ لاَ آمِّينَ الْبَيْتَ الْحَرٰامَ يَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنْ رَبِّهِمْ وَ رِضْوٰاناً...) (مائده: 2)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، شعائر و حدود الهى [و مراسم حج را محترم بشمريد و مخالفت با آنها] را حلال ندانيد و نه ماه حرام را، و نه قربانى‌هاى بى‌نشان و نشان‌دار را، و نه آنها را كه به قصد خانه خدا براى به دست آوردن فضل پروردگار و خشنودى او مى‌آيند.

بنابراين، نه تنها كسانى كه براى حج و عمره احرام بسته‌اند، بلكه افرادى كه به اين قصد از دورترين نقاط عالم حركت كرده‌اند و هنوز به ميقات نرسيده‌اند تا احرام ببندند، جزو شعائر الهى مى‌باشند. سراسر (اعمال) حج از كعبه گرفته تا آن قطعه آهن (نعل) يا كفشى كه آويخته بر گردن حيوان قربانى است، شعائر الهى است، از اين رو هيچ كس، نبايد آنها را حلال و آزاد دانسته، طبق ميل خود با آنها رفتار كند، بلكه واجب است آنها را گرامى بدارد. ¹

البته، خداى متعال نمونه‌هاى ديگرى از اصل كلّى «گرامى داشتن شعائر الهى» را در آيات ديگر قرآن درباره مناسك حج ذكر كرده است؛ چنان‌كه درباره «صفا و مروه» فرمود: (إِنَّ الصَّفٰا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعٰائِرِ اللّٰهِ) ؛ «صفا و مروه، از شعائر (و نشانه هاى) خداست». (بقره: 158)

خداوند متعال براى ترغيب ديگران به تعظيم شعائر و حفظ حدود و حريم الهى، اصل كلّى ديگرى؛ يعنى آثار تعظيم شعائر الهى را بيان فرموده است:

(وَ مَنْ يُعَظِّمْ حُرُمٰاتِ اللّٰهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ) (حج: 30)

اين است (مناسك حج) و هر كس برنامه‌هاى الهى را بزرگ دارد، نزد پروردگارش براى او بهتر است.

و همچنين فرمود:

(ذٰلِكَ وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعٰائِرَ اللّٰهِ فَإِنَّهٰا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ) (حج: 32)

اين است [مناسك حج] و هر كس شعائر الهى را بزرگ بدارد، اين كار نشانه