58
نايب
كسى كه كارى را به جاى ديگرى انجام مى‌دهد. به آن «نيابت» گفته مى‌شود. اگر كسى نتواند حج برود، يا از دنيا برود و حج بر او واجب باشد، به كسى نيابت مى‌دهند تا از طرف او، حج انجام دهد. در زيارت‌هاى مستحب نيز مى‌توان به نيابت از ديگرى زيارت خواند و او را در ثواب خود شريك ساخت (به «نايب الزياره» مراجعه شود).
نايب‌التّوليه
كسى كه نايب و جانشين توليت و متولّى موقوفه يا حرم يا زيارتگاه و مسجد است (به «توليت» مراجعه شود).
نايب الزّياره
كسى كه به نيابت از ديگرى زيارت مى‌كند و ثواب آن را به آن شخص اهدا مى‌كند. به اين كار، «زيارت نيابى» هم گفته مى‌شود. وقتى كسى مى‌گويد: نايب‌الزياره بودم، يعنى هنگام زيارت به ياد تو هم بودم و از طرف تو هم زيارتنامه خواندم.
نجف اشرف
يكى از شهرهاى مقدس و زيارتى در عراق كه حرم حضرت على(ع) در آنجاست و حوزۀ علميۀ نجف بيش از هزار سال قبل به دست شيخ طوسى در آن تأسيس شده است. نام قبلى نجف، غَرىّ و ظهرالكوفه بوده (چون در پشت شهر كوفه بود) و امير مؤمنان وصيّت كرد پس از شهادت، پيكر مطهرش را آنجا دفن كنند. در نجف و حرم حضرت امير، قبور پاك بسيارى از علماى شيعه و شخصيت‌هاى معروف است كه زيارتگاه زائران به شمار مى‌رود.
نقّاره خانه
نقّاره به نوعى طبل كوچك دوتايى گفته مى‌شود كه صداى يكى زير و ديگرى بم است و با دو عدد چوب به آن‌ها مى‌زنند. نقاره‌چى يا نقّاره زن به كسى مى‌گويند كه برآن طبل‌ها مى‌زند. در بعضى حرم‌ها مثل حرم امام رضا(ع) روزى دو نوبت در صبح و شام تعدادى از خدّام درجاى خاصّى كه «نقّاره‌خانه» نام دارد، طبل و شيپور مى‌زنند و اين نشان شوكت و عظمت بارگاه رضوى است.
نماز زيارت
مستحب است پس از انجام زيارت امام، دو ركعت نماز خوانده شود و ثواب آن به آن امام يا پيشواى مورد زيارت هديه شود. مثل نماز پس از زيارت عاشورا يا زيارت حضرت على(ع) و زيارت حضرت رضا(ع) كه در روايات آمده است و سبب قبولى زيارت و استجابت دعاى زائر است. كيفيّت آن مثل نماز صبح است.
وادى‌السّلام
نام قبرستان قديمى و بسيار بزرگ كه در نجف اشرف است و قبر بسيارى از علما و بزرگان در آنجاست، از جمله قبر حضرت هود و حضرت صالح. در روايات آمده كه روح انسان‌هاى باايمان پس از مرگ به وادى‌السلام منتقل مى‌شود. وادى‌السلام از جاهاى ديدنى نجف است و مردم به زيارت آن مى‌روند.
وقف
اختصاص دادن ساختمان، زمين يا وسيله‌اى براى استفادۀ عموم يا قشر خاص، براى خدا و به قصد خدمت به مردم. به چنين اموالى «موقوفات» و «اوقاف» گفته مى‌شود. متديّنين، اموال و وسايلى را وقف ائمّه، زيارتگاه‌ها، حرم‌ها و حسينيّه‌ها مى‌كنند و هزينه‌هاى زيارتگاه‌ها و اماكن مذهبى و برگزارى مراسم، اغلب از درآمد موقوفات تأمين مى‌شود. وقف، كار خير و پسنديده است و ثواب آن به واقف مى‌رسد.