21پيروان على(ع) نهاده است. محدثان و مفسران نقل مى‌كنند آنگاه كه آيه «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ أُولٰئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ» 1فرود آمد، پيامبر(ص) رو به على(ع) كرد و فرمود:
«مقصود از اين عبارت، تو و شيعيانت مى‌باشيد كه روز قيامت خشنود و پسنديده هستيد».
در حديث ديگر فرمود:
«تو و پيروانت مقصود هستيد، وعده من و شما در روز قيامت نزد حوض كوثر است. آنگاه كه امت‌ها براى حسابرسى به آنجا مى‌آيند، شما را فرا مى‌خوانند در حالى كه نور از چهره و پيشانى شما تابان است».
روايات مربوط به نزول اين آيه در حق شيعيان على(ع) و اين كه پيامبر(ص) پيروان على(ع) را شيعه ناميد، در كتاب‌هاى مختلف وارد شده است، براى نمونه به مدارك زير مراجعه شود. 2بنابراين، نامگذارى پيروان على(ع) به شيعه، از جانب رسول خدا(ص) انجام شده و اين خود مبنايى در تعيين شيوه حكومت پس از پيامبر(ص) به شمار مى‌رود.
2. امامت، همزاد نبوّت
شكى نيست كه مقام امامت با مقام نبوت تفاوت دارد. پيامبر گيرندۀ وحى و پايه‌گذار دين است، در حالى كه امام نه دريافت كنندۀ وحى است و نه پايه‌گذار دين، بلكه وظايفى كه رسول خدا (ص) در قلمرو بيان