41
غروب جانسوز
ايام بيمارى فاطمه بنت اسد(س) آغاز شد. بيمارى‌اى كه به رحلت اين مادر گرانقدر انجاميد. غصّه‌ها، آلام، دردها و رنج‌هاى اين سال‌هاى طولانى، پيكر اين مادر دلسوز، اين مؤمنه بزرگ و اين بانوى مطهر را تحليل داده بود. چند روز آخر عمرش، توسط نزديكانش به‌ويژه عروس بزرگوارش زهرا(س) پرستارى شد.
حضرت زهرا(س) در چهرۀ اين مادر، چهرۀ مادر حقيقى‌اش خديجه(س) را مى‌ديد. او هرگز محبت‌هاى او را فراموش نمى‌كرد. محبت‌هايى كه در حقّ پدرش (در زمان طفوليت، نوجوانى و جوانى) نموده بود؛ حمايت‌هايى كه او و عموى مهربانش ابوطالب(ع) از اسلام داشتند؛ تلاش‌هاى فراوانى كه شوهر عزيزتر از جانش، على(ع) كه از سينه همين مادر و از دامن وى پرورش يافته بود، همه و همه و به‌ويژه، اينكه اين