25باشد تا بتوانيم راه اعتلاى امت و عزت ملت اسلام را فراهم آوريم و سرزمين‌ها سبز و خرم شود، آسمان رحمت ببارد و چشمه‌سار رحمت و محبت از قلب‌ها روان گردد. ¹اسلام، دينى اجتماعى است كه همگان را به اتحاد و يك‌پارچگى فراخوانده است. قرآن مجيد نيز به صورت مستقيم و غيرمستقيم با واژگانى چون «أُمَّةً وٰاحِدَةً» ، «فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ» ، «لاٰ تَتَفَرَّقُوا» ، «لاٰ تَنٰازَعُوا» ، «لاٰ تَتَّبِعُوا السُّبُلَ» ، «تَفْرِيقاً بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ» ، «شِيَعاً» ، «اِخْتَلَفُوا» و «تَفَرَّقُوا» ، هشدارها و اميدهايى را براى تحقق وحدت بيان كرده است.

براى نمونه، در قرآن آمده است:

وَ أَطِيعُوا اللّٰهَ وَ رَسُولَهُ وَ لاٰ تَنٰازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَ تَذْهَبَ رِيحُكُمْ . (انفال : 46)

از خدا و پيامبرش پيروى كنيد و با يكديگر نزاع مكنيد كه ناتوان مى‌شويد و شوكت شما از دست مى‌رود.

هرگونه نزاع، تفرقه و دودستگى، به ناتوانى طرف‌هاى درگير مى‌انجامد و راه را براى دست‌اندازى بيگانگان هموار مى‌كند. در مقابل، اتحاد و هم‌دلى، شوكت‌آفرين است. البته وحدت بايد ذاتى باشد، نه عرضى و تحميلى. اگر گروهى براى مقابله با دشمن مشترك، به صورت موقت كنار هم گرد آيند، وحدت پديد آمده، عرضى و زايل‌شدنى است.