13
مقدمه
بقيع، نام مشهورترين و قديمى‌ترين قبرستان در تاريخ اسلام و از زمان حضور پيامبر(ص) در مدينه تا عصر حاضر است كه در انتهاى جنوب شرقى شهر مدينه، به فاصلۀ اندكى از مسجدالنبى(ص) و بقعۀ نورانى پيامبر(ص) قرار دارد و محصور در ديوارى مشبّك، در وسط شهر مدينه است.
بقيع، در گذشتۀ دور و قبل از هجرت، درختان بسيار داشته كه شهرت يافتنش به «بقيع الغرقد»، بدان سبب بوده و در زمان و عصر ما، كلمۀ «غرقد» از آن حذف گرديده و به «بقيع» شهرت يافته است.
از نقل‌هاى تاريخى بر مى‌آيد، نخستين كسى كه به دستور پيامبر(ص) در بقيع مدفون شد؛ صحابى وارسته، اسعد بن زراره بود كه پيامبر(ص) برايش مقامى والا و ارجمند قائل بود و پس از وى، عثمان بن مظعون، برادر رضاعى پيامبر(ص) و شخص سوم، ابراهيم، فرزند محبوب و دلبند آن حضرت بوده است و پس از آن بود كه به عنوان مقبرۀ مسلمانان مشهور گرديد.
بيشتر مدفونين در بقيع، از شخصيت‌هاى ممتازى هستند كه در انديشۀ نبوى و اهل‌بيت(عليهم السلام)، از جايگاهى والا و بلند برخوردار بوده‌اند، تا آنجا كه پيوسته در بقيع حضور مى‌يافتند و براى آرميدگان آن ديار استغفار مى‌كردند. اين سنت بزرگ و الهى در ميان