17
وهابيت و منشأ آن
وهابيت فرقه‌اى است منسوب به محمدبن‌عبدالوهاب. ابتداى ظهور وى در سال 1143 بود. وى پس از پنجاه سال به شهرت رسيد و عقايد انحرافى خود را در «نجد» آشكار ساخت. محمدبن سعود حاكم «درعيّه» سرزمين مسيلمۀ كذاب نيز او را در اين امر يارى رساند و اهالى آن سرزمين را به پيروى از محمدبن‌عبدالوهاب مجبور كرد. آنان نيز از او پيروى كردند! و پيوسته قبيله به قبيله فريفتۀ او شدند تا اينكه فتنۀ او فراگير و آوازه‌اش بلند و نيرومند شد و اهل باديه از او به هراس افتادند.
ابن‌عبدالوهاب به مردم مى‌گفت: «من شما را جز به توحيد و شرك‌نورزيدن در عبادت خداوند متعال فرا نمى‌خوانم». آنان نيز در پى او رفتند تا آنكه ملك عقايدش گسترش يافت.
وى در سال 1111 به دنيا آمد و در سال 1207 درگذشت. در ابتداى كار، از طلاب علوم دينى بود و براى كسب دانش، بين مكه و مدينه در رفت‌وآمد بود. از اساتيد وى در مدينه، شيخ محمدبن سليمان كردى و شيخ محمد حيات سندى بودند. استادان وى گمراهى و الحاد را در وجود او پيش‌بينى كرده، مى‌گفتند كه خداوند او را گمراه خواهد ساخت و هركه از بندگانش را كه برايش شقاوت بخواهد، به دست او گمراه