13است، نه فقط خواندن عبارت و به پايان رساندن زيارت‌نامه!
درون‌مايه زيارت‌نامه‌ها را بايد با زبانِ «حال» و هم با زبان «قال» ابراز كرد.
حتّى اگر كسى زيارت‌نامه همراه نداشته باشد، مى‌تواند حرف‌هاى دل خود را با پيامبر و امام مطرح كند.
توجّه به مضمون، نقش اساسى در زيارت‌نامه‌ها دارد.
الفاظ و عبارات، وسيله بيان حالات روحى و احساس قلبى است.
هرچه معرفت بيشتر باشد، هرچه شور وشوق زائر افزون‌تر باشد، زبانش گوياتر است و چشمش اشك‌بارتر و دلش خاشع‌تر.
بايد از بزرگان دين آموخت
ادبِ حضور را،
شيوۀ زيارت را،
آداب تشرف به حرم را،
بها قائل شدن به ديدار معصوم و حضور دركنار مرقد ائمّه را.