27خداوند براى او آب را از دل زمين جوشانيد، علت آنكه از بين نشانه‌هاى الهى تنها مقام ابراهيم در آيه ذكر شده است و سخنى از غير آن به ميان نيامده آن است كه امروز ظاهرترين نشانه براى مردم است. ¹ روايت مورد نظر فيض كاشانى در بارۀ مقام ابراهيم همان است كه در تفسير قمى آمده است ² و خود ايشان نيز در همان تفسير الأصفى در ذيل آيۀ شريفه «وَ أَذِّنْ فِي النّٰاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجٰالاً وَ عَلىٰ كُلِّ ضٰامِرٍ يَأْتِينَ مِنْ كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ » ³ نقل كرده است كه خداوند وقتى ابراهيم را امر فرمود كه مردم را به حج فرا خواند بر روى مقام ايستاد، و مقام ارتفاع پيدا كرد و آن‌قدر بلند شد كه به ازاى كوه ابوقبيس قرار گرفت، و مردم را به حج فراخواند و اين ندا را به گوش همۀ خلايق تا زمان قيامت رساند. ⁴ به نظر مى‌رسد كه نشانۀ الهى بودن مقام در خود روايت ابن سنان ذكر شده است كه عبارت از باقى ماندن اثر پاى ابراهيم خليل الرحمن بر روى سنگ است و نيازى به آن خبر ديگر نيست؛ گرچه ارتفاع يافتن سنگ، خود آيتى ديگر است و خود فيض هم به اين مطلب واقف است. همان‌گونه كه از كتاب الوافى وى پس از ذكر خبر ابن سنان ⁵ استفاده مى‌شود.