10 سيد اوصيا و پس از پيامبر(ص)، برترين بشر هستى، اسدالله الغالب، على بن ابى‌طالب(ع) بود.

آرى! فاطمه بنت اسد كه هم‌اكنون مزار وى در كنار نوه‌هاى مهربان و دلبندش و حجت‌هاى باهرۀ خداوندى، يعنى امام مجتبى، امام سجاد، امام باقر و امام صادق(عليهم السلام)، چشم و دل هر ارادتمند اهل‌بيت(عليهم السلام) را در بقيع به خود جلب مى‌كند. وى از مؤمنان اوليه و مهاجرين والامقامى بود كه همراه با شوهرش در حالى از دنيا رفتند كه رضايت حق تعالى با آنها بود و پيامبر رحمت(ص)، با چشمان اشكبار، ايشان را به عالم عُلْوى و دار بقا مشايعت نمود. به حقيقت، «طُوبى لَهُما وَ حُسنُ مَآبٍ».

ما در اين نوشتار، به عنوان عرض ادب به ساحت اين مادر و همسر شايسته، چند سطرى را از روى وظيفه، تقديم مى‌كنيم؛ هرچند كه به حقيقت و از اعماق وجودمان معترفيم كه اين تنها قطره‌اى از چشمۀ رحمت وجودى اين بانوى مطهره است. به آن اميد كه اين كلمات، درسى براى زندگى‌مان باشد، ان‌شاءالله.