1) . ابو يعلى و بزاز اين روايت را نقل كرده‌اند. رجال ابو يعلى نيز ثقه هستند. در فيض القدير (شرح الجامع الصغير) آمده است: ابويعلى از انس بن مالك اين روايت را نقل كرده و اين حديث صحيح است. (ج3، ص184). شيخ عبدالله غمارى در اين رابطه مى‌گويد منظور اين است كه آيه وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ دليل بر جواز توسل به رسول خدا و شفاعت طلبيدن از ايشان در ديگر حالات است؛ زيرا ايشان در قبر خود زنده‌اند و رزق و روزى مى‌گيرند. اعمال امتش بر او عرضه مى‌گردد و ايشان براى آنان دعا و استغفار مى‌كنند. جواز توسل به كسانى كه اين مزيت و فضيلت براى‌شان ثابت بشود، به جواز توسل به رسول خدا ملحق مى‌شود. كسانى مانند شهدا، دانشمندان عامل و اولياى پرهيزگار و... . (اتحاف الاذكياء، ص16)

2) . السيف الصقيل في الرد على ابن‌زفيل، تقى الدين سبكى (وفات: 756) كه در آن به «نونيه» ابن‌قيم پاسخ داده مى‌شود. «تكملة الرد على نونية ابن‌القيم»، شيخ محمد زاهد كوثرى نيز در پى اين اثر آمده است.

3) . قرطبى مى‌گويد: ابوصادق از على(ع) نقل مى‌كند كه گفت: پس از آنكه سه روز از دفن رسول خدا(ص) به دست ما مى‌گذشت فردى اعرابى آمد و خود را بر روى قبر رسول خدا انداخت و خاك آن را بر سر خود مى‌ريخت. آن اعرابى مى‌گفت: اى رسول خدا! ما سخن تو را شنيديم و به خدا و تو آگاه شديم. درباره تو نازل شده كه وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً (نساء: 64). من به خود ستم كرده و آمده‌ام تا برايم طلب آمرزش كنى. از قبر ندايى آمد كه «آمرزيده شدى» معناى لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً اين است كه خداوند توبه آنان را مى‌پذيرد. تواب و رحيم مفعول هستند. (ج5، ص265) ابن‌كثير و گروهى ديگر، از جمله شيخ ابو منصور صباغ در كتاب «الشامل» اين حكايت مشهور را با اختلاف اندكى از عتبى نقل مى‌كنند. عتبى مى‌گويد: نزد قبر پيامبر(ص) نشسته بودم كه فردى اعرابى آمد و گفت: السلام عليك يا رسول الله! شنيدم كه خداوند مى‌فرمايد: وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً (نساء: 64) من اكنون براى طلب آمرزش از گناهانم آمده‌ام. سپس اين شعر را سرود: يا خيرَ من دُفنتْ بالقاعِ اعْظَمُهُ نَفْسِى الفِداءُ لِقَبْرٍ أَنْتَ سَاكِنُهُ فطابَ مِن طيبهنّ القاعُ و الأكمُ فيهِ العَفَافُ وَفيه الجُودُ وَالكَرَمُ اى بهترين كسى كه در اين زمين آرميده‌اى. اين زمين و خاك از پاكى او پاكى گرفته است. جانم فداى قبرى كه تو در آن قرار گرفته‌اى. در اين قبر عفاف، بخشش و كرم وجود دارد.. اعرابى پس از خواندن اين شعر، از كنار قبر رفت. من به خواب رفتم و در خواب رسول خدا را ديدم كه فرمودند: اى عتبى! نزد اعرابى برو و بشارت بده كه خداوند او را آمرزيده است. مختصر ابن‌كثير، ج1، ص409. امام نووى در باب ششم الايضاح، ص498 و نيز ابن‌قدامه در المغنى، ج3، ص556 اين روايت را نقل كرده‌اند. نووى در «المجموع» مستحب بودن سخن گفتن با رسول خدا را به هنگامى كه روبه‌روى قبر آن حضرت قرار مى‌گيريم، چنين تبيين مى‌كند: «سپس زائر به موضع اول خود و روبه‌روى رسول خدا بازمى‌گردد و براى خود به آن حضرت متوسل مى‌شود و با شفيع قرار دادن ايشان نزد خداوند به درگاه او سبحانه و تعالى روى مى‌كند.» ماوردى و قاضى ابوطيب و ديگر اصحاب ما (شافعى‌ها) از عتبى اين روايت را نقل كرده‌اند و آن را نيكو دانسته‌اند. سپس روايت عتبى را نقل مى‌كند. (ج8، ص274)