1) . اولين كسى كه توسل را بدعت دانست و در اين باره سخن گفت، شيخ احمد بن عبدالحليم بن تيميه است. وى در قرن هفتم هجرى قمرى مى‌زيست. در كتاب «الدرر الكامنة في أعيان المائة الثامنة» اثر احمد بن حجر عسقلانى شرح زندگانى وى آمده است. در ج1، ص173 اين كتاب سال تولد ابن‌تيميه، 661ه.ق و وفات او ذيقعده سال 728 اعلام شده است.

2) . اين در حالى است كه به فرموده پيامبر اسلام، خداوند مجموعه امت اسلامى و اكثريت را از شرك مصون داشته است. در روايت آمده كه رسول خدا فرمودند: «شيطان از اينكه نمازگزاران جزيرة العرب او را بپرستند، نوميد شده است. اما [ميان آنان] تفرقه‌افكنى مى‌كند». اين روايت در صحيح مسلم، «كتاب المنافقين»، ص50 نقل شده است. بيقهى پس از نقل اين روايت مى‌گويد: «منظور آن حضرت هم اصحاب خود و هم مسلمانان پس از اصحاب است.»، دلائل النبوة، ج6، ص363. اين امر قطعى است كه امت اسلامى توسل را در دوران پيامبر(ص) فراگرفته و به آن عمل كرده است. همچنين اين عمل در عصر صحابه و پس از آنان تا قرن هفتم ادامه داشته است. پس از آن نيز تا به امروز و در آينده ادامه خواهد يافت؛ زيرا توسل از مسائل فرعى اهل سنت است؛ همان‌گونه كه پيامبر(ص) نيز فرموده‌اند كه خداوند هرگز امت رسول خويش را بر گمراهى هم انديشه نخواهد كرد. ترمذى و حاكم نيشابورى از ابن‌عمر روايت كرده‌اند: پيامبر(ص) فرمودند: «هرگز امت من بر گمراهى اتفاق نمى‌كنند.» ابوداود از ابومالك اشعرى نقل مى‌كند (حديث مرفوع) كه پيامبر(ص) مى‌فرمودند: «خداوند شما را از سه امر مصون نگه داشته است.» از جمله اين را فرمودند: [از اين عمل مصون داشته كه] شما بر گمراهى اتفاق نكنيد ر.ك: التلخيص الحبير، ج3، ص162.