18 «اَلَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسٰالاٰتِ اللّٰهِ وَ يَخْشَوْنَهُ وَ لاٰ يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللّٰهَ وَ كَفىٰ بِاللّٰهِ حَسِيباً» ¹ (پيامبران) كسانى بودند كه تبليغ رسالت‌هاى الهى را مى‌كنند و تنها از او مى‌ترسيدند و از هيچ كس جز خدا بيم ندارند و همين بس كه خداوند حسابگر و پاداش دهنده‌ى اعمال آنهاست.

جايگاه پيام گذار: كار مبلّغ دينى، هدايت انسان‌ها به سوى قرب خداوند است. از اين رو منزلت و جايگاهش نيز به تناسب كار بسيار مهم و ارزشمندى كه بر عهده‌اش است بسيار والاست.

«وَ مَنْ أَحْيٰاهٰا فَكَأَنَّمٰا أَحْيَا النّٰاسَ جَمِيعاً» ² روايات زيادى از امامان معصوم رسيده كه كلمه‌ى احيا را زنده كردن معنوى و فكرى و روحى نيز معنى كرده و آن را به مراتب مهم‌تر از نوع ظاهرى و جسمى آن بر شمرده‌اند.

ويژگى‌هاى پيام‌گذار: امام على عليه السلام مى‌فرمايند: كسى كه خود را در مقام پيشوايى قرار مى‌دهد، قبل از آنكه به تعليم ديگران بپردازد، بايد به تعليم خويش بپردازد و بايد تأديب كردن او به عملش بيش از تأديب كردن ديگران به زبانش باشد. كسى كه معلم و ادب كننده خويش است، به احترام سزاوارتر است از كسى كه معلم و مربى مردم است. ³